Naukowcy dokonali ciekawego eksperymentu, mianowicie udało im się zakodować całą książkę w łańcuchu DNA. Rozmiar pliku 5.27 MB zawiera 53.246 słów, 11 obrazów JPG, a także mały program napisany w Javie. Wszystko to daje, największy fragment pozabiologicznych danych, które kiedykolwiek zostały zapisane w DNA.
Naukowcy opublikowali swoje odkrycia w magazynie Science. W teorii, dwa bity danych mogą być wgrane na każdy nukleotyd, co oznacza, że każdy gram DNA, może zawierać 455 eksabajtów informacji (1 eksabajt to 1 milion terabajtów). Taka pojemność wyprzedza znacznie nieorganiczne urządzenia do przechowywania danych, takie jak pamięć flash, twardy dysk czy nawet metody z wykorzystaniem komputerów kwantowych.
Genetyk George Church wraz ze swoimi kolegami z zespołu badawczego, dokonali znacznych kroków w porównaniu z poprzednimi próbami, zwiększając możliwości zapisu o przynajmniej 600 razy. W obecnych czasach, organiczne przechowywanie danych jest wciąż oddalone o wiele lat i nie ma praktycznego sposobu na użytkowanie takiej formy w życiu codziennym. Wymaga to dni pracy w laboratorium, aby zapisać, a następnie odczytać dane z DNA. Dodatkowo nici DNA muszą być syntetyzowane, aby była możliwość odczytania z nich danych.
Inne próby zapisania informacji w DNA były wstrzymywane przez trudności związane z otrzymaniem perfekcyjnie długich nici. Znacznie łatwiej jest pracować na krótszych cząsteczkach. Church wraz ze swoim zespołem, pracowali nad utrzymywaniem zapisu w zaledwie 159 nukleotydach. Następnie generowano wiele kopii każdego z nich, tak więc wyłapywanie oraz korekcje mutacji były znacznie łatwiejsze.
W jednej nici DNA, 96 nukleotydów reprezentuje zakodowane dane jako binarne bity. 19 nukleotydów pokazuje w jaki sposób dane powinny być ułożone, a kolejne 44 umożliwiają łatwiejsze sekwencjonowanie. “0” zostało przydzielone do A i C, natomiast “1” do G i T (pierwszy atom węgla w DNA połączony jest wiązaniem N-glikozydowym z jedną z czterech zasad azotowych: adeniny A i guaniny G – zasady purynowe oraz cytozyny C i tyminy T – zasady pirymidynowe).
Technika ta może być zastosowana w spacjalistycznych przypadkach, kiedy przechowywane dane, nie muszą być odtwarzane przez długi czas. Ten rodzaj pamięci może trwać wieki, w porównaniu z magneycznymi i optycznymi nośnikami, które nie są tak trwałe, może w przyszłości wyprzeć dzisiaj tradycyjnie używane.
Źródło: Nature Magazine