Według badania modelowego przeprowadzonego przez UCL i Tsinghua University, ostrożne i stopniowe wychodzenie z lockdownu jest korzystniejsze dla globalnego łańcucha dostaw w dłuższej perspektywie. Strategia ta zmniejsza ryzyko ponownego wprowadzenia obostrzeń.

Wyniki badań zostały opublikowane w Nature Human Behaviour. Jest to pierwsza publikacja, która została poddana wzajemnej naukowej weryfikacji. Badanie miało na celu przeprowadzenie szczegółowej analizy wpływu wprowadzonych lockdownów na sytuację globalnego łańcucha dostaw. Badanie polegało na modelowaniu skutków wprowadzenia restrykcji na terenie 140 krajów. Analizie poddano także kraje, które nie ucierpiały bezpośrednio przez pandemię COVID-19.

Z badań wynika, iż z ekonomicznego punktu widzenia wcześniejsze wprowadzenie surowszej formy lockdownu (tak jak to miało miejsce w Chinach) jest bardziej wskazane niż wdrożenie strategii umiarkowanych zakazów i ograniczeń wprowadzonych na okres od 4-6 miesięcy jako, że to czas ich trwania jest głównym czynnikiem, który negatywnie wpływa na stan gospodarki.

Dzieje się tak, ponieważ firmy są w stanie poradzić sobie z szokiem spowodowanym krótkim lockdownem polegając na swoich rezerwach towarowych, co więcej krótsze okresy blokad i izolacji powodują mniej zakłóceń zarówno dla lokalnych jak i globalnych łańcuchów dostaw.

Potwierdzono, iż kraje. które nie ucierpiały bezpośrednio w wyniku pandemii COVID-19 mogą doświadczyć znaczącego spadku w krajowym PKB. Spadek ten może osiągnąć poziom nawet powyżej 20%. Jest to spowodowane niższym popytem i utrudnieniami z jakimi musi mierzyć się sektor łańcucha dostaw.

Szczególnie narażone są gospodarki wysoko wyspecjalizowane, tak jak ma to miejsce na Wyspach Karaibskich, których gospodarka opiera się wyłącznie na branży turystycznej lub też gospodarka Kazachstanu – zbudowana na eksporcie energii. Na ryzyko narażone są również te sektory, które polegają na dostawcach, których trudno jest zastąpić tak jak przemysł motoryzacyjny. Szacuje się, iż w tej gałęzi przemysłu produkcja zmniejszy się o połowę.

–  Nasze badanie ilustruje efekt domina spowodowany wprowadzeniem lockdownów, który ma miejsce w sektorze globalnego łańcucha dostaw. Badanie uwzględnia także kraje, które nie ucierpiały bezpośrednio w wyniku pandemii COVID-19, ale wciąż poniosą dotkliwe straty gospodarcze – wyjaśnia główny autor badania, profesor Dabo Guan z Tsinghua University.

– Podczas gdy, prognozowanie prawdziwych strat wprowadzania lockdownów nie jest możliwe na tym etapie, nasze badanie wykazuje, iż krótsza bardziej surowa forma lockdownu minimalizuje jego negatywny wpływ na sektor łańcucha dostaw, a stopniowe poluzowywanie restrykcji na przestrzeni 12 miesięcy może okazać się mniej destrukcyjne niż zbyt szybkie odmrażanie gospodarki, po którym nastąpić może ponowne wprowadzenie lockdownu.

Oszacowano, iż stopniowe znoszenie ograniczeń na przestrzeni 12 miesięcy zminimalizuje straty w sektorze łańcucha dostaw. Strategię tę porównano do strategi szybkiego poluzowywania restrykcji odbywającego się w ciągu 2 miesięcy, co mogłoby skutkować ponownym wprowadzeniem lockdownu w styczniu przyszłego roku. Takie postępowanie może zwiększyć straty o 1/3.

Współautor badania profesor Steven Davis z University of California wyjaśnia: – Nasze badanie oszacowuje korzyści ekonomiczne wynikające z działań organów zdrowia publicznego i sugeruje, iż zbyt wczesny powrót do normalności dyktowany tylko i wyłącznie przesłankami ekonomicznymi może mieć negatywne konsekwencje i doprowadzić do powrotu lockdownu.

Według naukowców, w razie drugiej fali epidemii, bardziej korzystny, z ekonomicznego punktu widzenia, jest ogólnoświatowy lockdown wprowadzony na okres 2 miesięcy niż ograniczenia i zakazy wprowadzane przez poszczególne kraje w różnym czasie. Druga strategia wiąże się potencjalnie z 50% lub 60% stratami poniesionymi przez globalny łańcuch dostaw. Dzieje się tak, ponieważ gospodarczy koszt wprowadzenia lockdownu jest odczuwany także poza granicami kraju, który go wprowadza a jednorazowy, krótszy szok jest łatwiejszy do udźwignięcia.

– Firmy są w stanie poradzić sobie z niewydolnością łańcucha dostaw spowodowaną wprowadzaniem lockdownów polegając na własnych zapasach towarowych lub znajdując nowych dostawców. Jeśli nadejdzie druga fala epidemii, może nastąpić sytuacja, w której poziom zapasów może okazać się niski a dopiero co odbudowane łańcuchy dostaw zmuszone będą do ponownej przerwy. Wpłynie to fatalnie na sektor i zwiększy jego straty –  tłumaczy profesor Guan.

Jeśli dojdzie do drugiej fali epidemii, a co za tym idzie ponownego wprowadzania lockdownów, nowozelandzki sektor usług gastronomicznych lub jamajska branża turystyczna mogą doświadczyć nawet 90% spadku wydajności a spadek wydajności w  chińskim przemyśle elektronicznym i irańskim przemyśle naftowym może być na poziomie 2/3.

Straty poniesione przez gospodarkę Wielkiej Brytanii, które związane są z potencjalnymi stratami w łańcuchu dostaw mogą wzrosnąć z 38% (w przypadku jednego lockdownu stopniowo znoszonego na przestrzeni 12 miesięcy) do 57% (w przypadku ponownych lockdownów wprowadzanych przez poszczególne kraje w różnym czasie).

Również straty poniesione przez amerykański sektor finansowy mogą podwoić się w przypadku ponownych ograniczeń i izolacji wprowadzanych przez poszczególne kraje w różnym czasie. Potencjalny wzrost strat w łańcuchu dostaw szacowany jest z 33% (w przypadku jednego lockdownu stopniowo znoszonego na przestrzeni 12 miesięcy) do 57% ( w przypadku ponownych lockdownów wprowadzanych przez poszczególne kraje w różnym czasie).

Najważniejszym czynnikiem, który wpływa na ekonomiczne koszty wprowadzania lockdownów była ilość krajów korzystających z takiej strategii. Badanie wykazuje znaczenie jakie dla światowej gospodarki ma wprowadzenie lockdownu przez pojedyncze kraje w celu powstrzymania epidemii.

– Mechanizm ten działa na podobnej zasadzie co pozostanie w domach jednostek. Ludzie, którzy pozostają w domu chronią zarówno siebie jak i innych członków społeczeństwa, tak kraje nakładając surowe restrykcje dbają o dobro publiczne nie tylko swojego kraju, ale także reszty świata – tłumaczy współautor badania profesor D’Maris Coffman.

– Sugeruje się, iż w celu przygotowania się na pojawienie się następnej pandemii, należy powołać ogólnoświatową instytucję administrowaną przez MFW, która miałaby zapewnić, iż koszty związane z opanowaniem epidemii nie będą ponoszone samodzielnie przez pojedyncze kraje. Inicjatywa ta zachęciłaby kraje do podejmowania zdecydowanych kroków w początkowej fazie epidemii i zapewniła korzyści w kontekście zdrowia i gospodarki na dłuższą metę.

Podczas badania, badacze skorzystali z modelu ekonomicznego w celu oszacowania bezpośredniego kosztu lockdownu uwzględniając zmniejszenie zatrudnienia, efekt kaskadowy w sektorze łańcuchów dostaw związany z utratą miejsc pracy. Przeprowadzono symulację jak wprowadzane restrykcje oddziałują na głównych dostawców i firmy, do których dostarczają towar. Dane dotyczące łańcuchów dostaw zostały udostępnione z bazy danych Global Trade Analysis Project (GTAP), która to wprowadza podział światowej gospodarki na 141 strefy gospodarcze z 60 sektorami w każdej strefie.

Badacze wyróżnili trzy rodzaje lockdownu: surowa forma lockdownu, w czasie którego ustaje 80% działalności gospodarczej i komunikacji, umiarkowana forma z 60% przestojem gospodarczym i komunikacyjnym oraz lekka forma przy wprowadzeniu 40% ograniczeń. Surowe ograniczenia, które mają na celu zatrzymanie gospodarki i komunikacji w 80% jest wzorowana na lockdownie wprowadzonym w Chinach, strategia 60% lockdownu została zastosowana w Europie i Stanach Zjednoczonych.

Źródło: Global supply-chain effects of COVID-19 control measures (Nature Human Behaviour)