Stephenie King, z Uniwersytetu świętego Andrzeja w Szkocji, wraz z innymi naukowcami, brała udział w badaniach zachowania 179 par delfinów bultonosych, przy wybrzeżu Florydy w latach 1988 – 2004. Spośród badanych wodnych ssaków 10 par wyróżniała zdolność powtarzania dźwięków innych delfinów, sygnałów które są charakterystyczne dla każdego osobnika. Nigdy wcześniej nie zarejestrowano takiego zachowania delfinów. Zaobserwowano, że takie naśladowanie dźwięków występuje u par, które składają się matek i ich młodych, albo u dorosłych osobników, które przebywają i polują dłuższy czas razem.
Imitacje dźwięków (mogą to być gwizdy, piski, klekot), zmieniają swoją częstotliwość w taki sam sposób jak ich oryginalny sygnał dźwiękowy, jednak różnice mogą dotyczyć wysokości częstotliwości bądź długości trwania samego dźwięku.
Naśladowania wzajemnych odgłosów następuje jedynie wtedy, gdy badana para delfinów została rozdzielona. Wspomniana naukowiec King przypuszcza, że wydawane przez zwierzęta dźwięki miały na celu wzajemne odnalezienie się. Ponadto zostało wysunięte przypuszczenie, iż ta niezwykła zdolność delfinów może być porównana do ludzkiej mowy, ściślej rzecz biorąc do nawoływania się po imieniu.
Inny naukowiec zajmujący się tematyką delfinów, Justin Gregg zaleca ostrożność w tych stwierdzeniach i wskazuje, że delfiny mogą imitować nawzajem swoje gwizdy, gdyż żyjąc w gromadzie, gdzie bez przerwy się słyszą. Żeby udowodnić słuszność tezy o wzajemnym nawoływaniu się “po imieniu”, naukowcy musieliby udowodnić, że delfin odpowie gwizdem drugiemu delfinowi, kiedy ten będzie potrafił skopiować dźwięk swojego kompana.
“Nie ma takiego drugiego gatunku zwierzęcia, który potrafiłby połączyć wydawanie sygnałów dźwiękowych i wokalnego naśladowania” – stwierdziła Phyllis Lee z Uniwersytetu Sterling w Szkocji. Jej zdaniem jeżeli chodzi o te wokalne zdolności, prawdopodobnie papugi mogą rywalizować z delfinami. Lee dodaje – “ze względu na swoją długą żywotność i zdolność przystosowywania się, papugi są mistrzami w naśladowaniu”.
