Projekt wyłączenia boisk sportowych spod norm hałasu stoi w wyraźnej sprzeczności z unijną Dyrektywą 2002/49/WE, której celem jest ochrona obywateli przed szkodliwymi skutkami hałasu w środowisku.
Dyrektywa ta nakłada na państwa członkowskie obowiązek mapowania hałasu, opracowywania planów działań oraz zapewnienia dostępu społeczeństwa do informacji o hałasie. Proponowany projekt całkowicie wyłącza obiekty sportowe spod tych regulacji, co prowadzi do powstania luk prawnych i braku kontroli nad rzeczywistym narażeniem mieszkańców na hałas.
Takie działanie nie tylko narusza podstawowe cele dyrektywy, ale również osłabia skuteczność krajowych programów ochrony środowiska przed hałasem, uniemożliwiając rzetelne monitorowanie i zarządzanie hałasem. W konsekwencji, projekt może prowadzić do pogorszenia jakości życia mieszkańców oraz narazić Polskę na sankcje ze strony instytucji unijnych za niewłaściwe wdrażanie prawa UE, szczególnie w kontekście niedawnego wyroku TSUE dotyczącego nieprawidłowości we wdrażaniu tej dyrektywy przez nasz kraj.
Poniżej wyliczamy odpowiednie artykuły Dyrektywy 2002/49/WE, które według naszej oceny stoją w sprzeczności z pomysłem, aby obiekty sportowe w przestrzeni publicznej nie były już więcej objęte normami hałasu.
Artykuł 1 ust. 1 – Dyrektywa jasno określa jej podstawowy cel: „Unikanie, zapobieganie lub zmniejszanie na zasadzie priorytetu szkodliwych skutków, w tym dokuczliwości, na skutek narażenia na działanie hałasu w środowisku”. Tymczasem projekt całkowicie wyłącza obiekty sportowe spod regulacji zamiast wprowadzać środki zapobiegawcze.
Artykuł 1 ust. 1 lit. a – Dyrektywa wymaga: „Określenia narażenia na hałas w środowisku poprzez sporządzanie map hałasu przy zastosowaniu metod oceny wspólnych dla Państw Członkowskich”. Wyłączenie obiektów sportowych oznacza, że mapy hałasu nie będą odzwierciedlać rzeczywistego narażenia mieszkańców na hałas.
Artykuł 1 ust. 1 lit. c – wymaga od państw członkowskich: „Przyjęcia planów działania na podstawie rezultatów sporządzania map hałasu, mając na celu zapobieganie i zmniejszanie hałasu w środowisku, zwłaszcza tam, gdzie poziomy narażenia mogą powodować szkodliwe skutki dla ludzkiego zdrowia”. Projekt uniemożliwia włączenie obiektów sportowych do planów działań, co osłabia ich skuteczność.
Artykuł 2 ust. 1 – Dyrektywa wyraźnie wskazuje, że obejmuje ona: „Hałas w środowisku, na jaki ludzie są narażeni w szczególności na obszarach zabudowanych, w publicznie dostępnych parkach lub innych obszarach względnie cichych w aglomeracji, na obszarach ciszy na otwartym terenie poza miastem, w pobliżu szkół, szpitali i innych wrażliwych na hałas budynków i obszarów”. Boiska często znajdują się właśnie w takich lokalizacjach, więc ich wyłączenie stanowi bezpośrednie naruszenie zakresu dyrektywy.
Artykuł 9 – zobowiązuje państwa członkowskie do: zapewnienia dostępu społeczeństwa do jasnych i zrozumiałych informacji o hałasie oraz publikowania map hałasu i planów działań. Wyłączenie boisk spod norm oznacza, że obywatele nie będą mieli dostępu do pełnych informacji o faktycznym narażeniu na hałas.
Artykuł 10 – wymaga okresowego przesyłania do Komisji informacji z map hałasu, publikowania przez Komisję raportów podsumowujących co 5 lat. Wyłączenie boisk uniemożliwi pełne raportowanie faktycznej sytuacji hałasowej.
Podsumowując, projekt stoi w fundamentalnej sprzeczności z duchem i literą dyrektywy 2002/49/WE, której nadrzędnym celem jest ochrona obywateli przed szkodliwymi skutkami hałasu. Zamiast wdrażać środki ochronne, projekt tworzy lukę prawną umożliwiającą ignorowanie problemu.
—-
Artykuł powstał w ramach analizy projektu rozporządzenia Ministerstwa Klimatu i Środowiska z inicjatywy ministra Sportu i Turystyki – Sławomira Nitrasa. Więcej o analizie projektu oraz inne artykuły z serii znajdziecie tutaj.
