Co otrzymamy po zmieszaniu spermy byka wraz z nanorurkami? Oczywiście będzie to pierwszy spermobot. Bioboty te wykorzystywane są nie tylko jako pasterze dostarczający spermę do jajeczka, ale mogą być również precyzyjnymi dostarczycielami odpowiednich dawek leku.

Oliver Schmidt wraz ze swoim zespołem badawczym w Institute for Integrative Nanosciences w Dreźnie połączyli pojedyncze plemniki z malutkimi, magnetycznymi tubami w efekcie czego stworzyli pierwszego biobota opartego na spermie.

Sterowanie pojedynczą komórką, która przedziera się przez różne płyny w organizmie jest bardzo trudne i ograniczone. Do tej pory naukowcom udało się zmusić do współpracy grupę komórek, które wspomagane były zarówno polem magnetycznym, jak i gradientem chemicznym. Przykładowo grupa bakterii była wykorzystana do popychania malutkiego paciorka.

W celu stworzenia spermobota, zespół wykorzystał mikrotuby długie na 50 mikronów, o średnicy 5 do 8 mikronów. Wykonane były one z nanocząsteczek tytana i żelaza. Dodano je do płynu zawierającego rozmrożone nasienie byka. Ponieważ jeden koniec każdej tuby był węższy, to plemnik wpływając przez szerszy koniec, utykał na drugim, jednak jego wić pozostawała wciąż wolna.

W celu kontroli kierunku poruszania się tych mikrotubek, zespół użył zewnętrznego pola magnetycznego. Napęd ten funkcjonuje podobnie do kompasu i igły, która pokrywa się z polem magnetycznym Ziemi. Umożliwiło to zespołowi kontrolowanie oraz kierowanie w którą stronę mają płynąć plemniki.

Schmidt twierdzi, że komórki plemników są atrakcyjną opcją ponieważ są nieszkodliwe dla ludzkiego organizmu oraz nie wymagają zewnętrznego źródła zasilania. W dodatku mają wyjątkową umiejętność pływania w lepkich i gęstych płynach.

“Wprowadzenie takiej formy hybrydy może wprowadzić nas na drogę w tworzeniu skutecznych, robotycznych mikrosystemów”, mówi Eric Diller z University of Toronto. Zaznacza on jednak, że mimo wszystko będzie trudno sprowokować, aby te mikro-roboty pływały tak szybko jak biologiczne komórki.

Źródło: Advanced Materials, New Scientist