Twarze Wielokulturowego Wrocławia

W obecnym świecie istnieje wyjątkowa potrzeba budowania społeczeństwa opartego na zrozumieniu, tolerancji oraz otwartego na innych ludzi, kształtującego pozytywne relacje międzykulturowe, a także wspierającego procesy integracyjne. Zauważamy potrzeby społeczne w zakresie:

• Zwalczania nietolerancji oraz ksenofobii, z jednoczesną otwartością na innych ludzi i inne kultury.

• Wzmacniania identyfikacji i tożsamości kulturowej oraz narodowej.

• Korzystania z materiałów multimedialnych na życzenie oraz w formie nieodpłatnej.

Chcemy naszym działaniem wpływać na behawioryzm społeczności internautów, ze szczególnym uwzględnieniem mieszkańców Wrocławia i mieć realny wpływ na:

• Wzmacnianie kultury dialogu, otwartości na inne narodowości, kulturę i pozytywny wizerunek miasta Wrocławia jako miejsca spotkań dla różnych narodowości.

• Minimalizowanie zachowań opartych na stereotypach, uprzedzeniach.

• Edukację o innych kulturach dzięki przedstawicielom innych kultur i narodowości żyjących we Wrocławiu.

• Wzmacnianie poczucia tożsamości kulturowej i narodowej Polaków.

Jak piszą autorki Agnieszka Suchocka i Iwona Królikowska w opracowaniu “Kreowanie tożsamości kulturowej jako wyzwanie XXI wieku”, kreowanie tożsamości kulturowej staje się szczególnie istotną kwestią w czasach tak zwanej globalnej ekumeny, kiedy to mamy do czynienia z przenikaniem się wzorów kulturowych, mieszaniem kultur, „supermarketem kultury”. Posiadać tożsamość społeczną znaczy umieć rozpoznać swoją lokalizację w grupach społecznych, nadać temu znaczenie i na tej podstawie wzbogacać koncepcję własnej osoby. Podobnie jak dla tożsamości osobistej, tak i społecznej, ważna jest kontynuacja społecznych identyfikacji. Ich ważność wzrasta i umacnia się w procesie rozwoju człowieka i zależy od kultury.

Ludzka psychika jest skonstruowana w taki sposób, że możliwe jest wywołanie irracjonalnego lęku lub awersji w stosunku do jakiejkolwiek odrębnej grupy za pomocą mechanizmu MY – ONI. Częstym źródłem ksenofobii jest wiara w wiarygodność stereotypów etnicznych lub wyznaniowych. Ksenofobia może wynikać też ze strachu przed wpływem obcych. Osoby o ksenofobicznym podejściu sądzą, że cudzoziemcy są konkurencją na rynku pracy, a nawet są chętniej zatrudniani niż rodowici mieszkańcy. Również wychowanie ma ogromne znaczenie, jeśli chodzi o odbieranie osób innej narodowości, wiary, orientacji lub wyglądu. Człowiek z natury boi się tego czego nie zna, a jego obawy są wzmacniane przed przekazy medialne. Przypisuje całej zbiorowości kilka głównych, negatywnych cech i w taki sposób tłumaczy swoją niechęć. Możliwe jest jednak pozbycie się tej wrogości poprzez naukę i poznanie.

Nasze działania są skierowane na wyciszanie uprzedzeń i stereotypów, konfliktów i agresji; pobudzanie do kreatywności i twórczego projektowania kultury pokoju. W tych działaniach uwzględniane są zasady: aktywności; afirmacja przeszłości; świadomość rozwoju tożsamości i poczucia własnej wartości. W tego typu edukacji istotnym jest, aby było to uczenie odwołujące się do prawdy oraz wzajemnego rozumienia – jest to podstawa w edukacji do wielokulturowości. Lech Witkowski określił, że to uczenie powinny charakteryzować strategie: słuszności, inności i własności. Pierwsza z nich głosi, iż w każdym działaniu edukacyjnym należy dążyć do tego, aby poznać, rozumieć i opierać się na tym, co słuszne. Wymaga to rozeznania w świecie wartości, umiejętności „czytania w kulturze” i odnajdywania w niej tego, co słuszne, właściwe. Strategia inności wymaga od nas, by w każdym działaniu edukacyjnym dążyć do określenia i zrozumienia tego, „co inne”, odmienne, co oczywiście nie oznacza konieczności jego „naprawiania”, zmieniania zgodnie własnym punktem widzenia. Strategia własności głosi, by w każdym działaniu edukacyjnym dążyć należy do rozeznania się w tym, „co własne”, nasze, a więc odwołuje się ona do naszej tożsamości, tradycji kulturowej.

Tożsamość kulturowa zakłada indywidualny, świadomie przemyślany wybór. Jak pisze Bokszański: “Jest to proces samookreślenia wobec składników rzeczywistości symbolicznej kulturowego świata pozwalający odróżnić siebie od innych swoich, obcych, zająć miejsce w przestrzeni społecznej, która nawet w okresach rewolucyjnych zmian jest jakoś ustrukturyzowana”. Poszerzanie własnej tożsamości jednostkowej i społecznej jest możliwe poprzez kontakt z innymi kulturami oraz propagowanie postaw tolerancji dialogu. Stąd działania edukacyjne, jakie podejmujemy, obejmują treści, takie jak wspólnota dziedzictwa kulturowego i więzi, poznanie, zrozumienie narodów, religii, kultur, tolerancja, uznanie, dialog, akceptacja, wzajemne zapożyczenia kulturowe. Działania edukacyjne podejmowane w oparciu o przywołane treści obejmują m.in.: kształtowanie międzyludzkiego i międzykulturowego dialogu w duchu kultury pokoju; wzmacnianie własnej tożsamości, kształtowanie tożsamości narodowej i ponadnarodowej, europejskiej w komunikacji z innymi; zwracanie uwagi na ochronę pierwotnego dziedzictwa kulturowego.

W konfrontacji oraz typowym poznaniu innych kultur czy tradycji zyskujemy nie tylko wiedzę, ale również zwiększa się indywidualna świadomość związana z własnym pochodzeniem. Słuchając ciekawych opowieści osób z całego świata wzmacniamy również swoją świadomość, że na temat Polski, polskiej kultury oraz tradycji można również ciekawie mówić oraz opowiadać. W ten sposób budujemy dumę związaną z pochodzeniem, jednocześnie ucząc się otwartości i zrozumienia dla innych kultur. Budujemy w ten sposób świadomość, że żyjąc na jednym terenie możemy wszyscy zachować swoją indywidualność, bez wywyższania czy deprecjonowania innych kultur/tradycji.