We wnętrzu każdej myszy czai się naturalny morderca! Nie śmiejcie się – naukowcy zidentyfikowali region w mózgu, który kontroluje chęć polowania. W dodatku odnaleźli sposób, jak tę chęć włączać i wyłączać.
Ivan de Araujo z Yale University wraz ze swoim zespołem odkryli, że w mózgu myszy istnieją dwa zestawy neuronów, które stanowią podstawę instynktu zabijania. Jeden koordynuje pogoń za ofiarą, podczas gdy drugi kontroluje mięśnie karku oraz szczęki do gryzienia. Oba z nich znajdują się w ciele migdałowatym – części mózgu zaangażowanej w przetwarzanie emocji, a także strachu. Odpowiada ono za generowanie negatywnych emocji, agresji oraz reakcji obronnych, ponieważ pobudza układ współczulny.
Poprzez zmodyfikowanie tych neuronów mogą być one aktywowane przez światło lasera, techniką stosowaną w neurobiologii – optogenetyką. W ten sposób zespół był w stanie włączać i wyłączać te obwody w mózgu myszy w zależności o swojej woli.
Kiedy laser był wyłączony mysz chodziła po swojej klatce w zupełnie normalny sposób. Jednak po włączeniu lasera mysz nagle przechodziła do atakowania praktycznie wszystkiego co znajdowało się na jej drodze – żywe świerszcze, plastikowe owady czy zakrętki butelek. Po skoczeniu na “ofiarę” mysz zatapiała w niej pazury i zęby.
Zobaczcie z resztą sami…
Naukowcy następnie zablokowali po jednym zestawie neuronów na zmianę. Kiedy neurony odpowiedzialne za pogoń były wyłączone, mysz była wolna, ale wciąż była w stanie gryźć. I na odwrót – podczas blokowania neuronów odpowiedzialnych za atak – mysz ścigała intensywnie ofiarę, ale nie była w stanie wykonać “morderczego” gryzienia.
Kolejnym krokiem w badaniach będzie określenie, jak można aktywować te grupy neuronów w prawdziwym życiu (tzn. tym poza laboratorium). “Tego jeszcze nie wiemy”, mówi Araujo. “Jednakże studia behawioralne mówią, że wizualne sygnały, zwłaszcza małe poruszające się obiekty mogą stanowić wyzwalacz drapieżnych sekwencji zachowań”.
Ponieważ ciało migdałowate otrzymuje informacje sensoryczne o aspektach wizualnych, zapachu czy dźwiękach, wydaje się być oczywistym, że bierze udział w polowaniu drapieżników, mówi Elena Bagley z University of Sydney. “Otrzymuje właściwe informacje, aby określić czy ofiara jest dostępna, a następnie kieruje zadania do regionów, które kontrolują funkcje motoryczne”, mówi naukowiec.
Bardzo możliwe, że ciało migdałowate wyewoluowało w ten sposób, kiedy kręgowce rozwinęły karki i szczęki, które pozwoliły im na bardziej efektywne polowanie i zabijanie. “Ta zmiana konfiguracji związanej z umiejscowienie szczęki przeniosła drapieżniki na szczyt łańcucha pokarmowego”, mówi na koniec Araujo.
Powstaje pytanie również etyczne – co niesie za sobą ta wiedza i jak może być wykorzystywana. Czy może być również stosowana u ludzi – np. u żołnierzy, którym da się wyłączyć strach, kalkulację? Wiedza to ogromna moc – miejmy nadzieję, że w tym przypadku będzie miała ona pozytywną moc w naszym świecie.
Źródło: Cell, New Scientist Grafika: Ivan de Araujo