Kiedy oglądaliście film Kurosawy „Siedmiu samurajów”, który osadzony jest w XVI-wiecznej Japonii, to naszym oczom nie były ukazywane kobiety-wojownicy trzymające katany i inne bronie, a jednak przecież takie osoby istniały. Nie stanowią jednak popularnej części historii o japońskich wojownikach, przynajmniej w zachodniej kulturze.
Początki tych wojowników, znanych jako onna bugeisha, datuje się na okres panowania Cesarzowej Jungu, która w 200 roku n.e. przeprowadziła inwazję na Koreę, po tym jak jej mąż Imperator Chuai (czternasty imperator Japonii), poległ w bitwie. Legenda głosi, że dokonała tego bez rozlewu krwi. Wykorzystała swoją pozycję, aby wprowadzić ekonomiczne i społeczne zmiany, a w późnym XIX wieku stała się pierwszą kobietą umieszczoną na japońskim banknocie.
Onna bugeisha przeważnie unikały mieczów katany, stosowanych przez ich męskich odpowiedników. Zamiast tego działały z użyciem naginata – wszechstronnej broni z zaokrąglonym ostrzem na końcu. Długa broń pozwalała żeńskim wojownikom być efektywnymi w starciu z większymi i cięższymi przeciwnikami. Dodatkowo kobiety samuraje były bardzo dobrze wyszkolone w broniach dystansowych jak łuki.
Tomoe Gozen, Nakano Takeko i Hojo Masako są znanymi przykładami onna bugeisha, jednakże ich wyczyny są bardziej pamiętane przez podania ludowe niż poprzez samą historię. Tomoe była aktywnym wojownikiem w XII i XIII wieku. Walczyła w bitwie pod Awazu, w której zabiła przywódców wrogich klanów, w tym ścinając głowę Honda no Moroshige z Musashi. Wielu samurajów uciekało przed nią, jak słynny generał Yoshinaka Minamoto, który na łożu śmierci przyznał, że uciekł, bo śmierć z ręki kobiety okryłaby go hańbą.
W japońskim eposie rycerskim „Heike monogatari” napisano:
„Tomoe była bardzo piękna – z białą skórą, długimi włosami oraz pełna wdzięku i uroku. Była tez wybitnym łucznikiem, a jej umiejętności władania mieczem były warte tysiąca wojowników. Była gotowa stanąć do walki nawet z demonem czy bogiem, uzbrojona lub nie. Z niezwykłą umiejętnością jeździła konno, nawet po niebezpiecznych zjazdach”.
Nakano Takeko żyła natomiast w XIX wieku. Podczas prowadzenia do boju wojsk przeciwko imperialnej armii, w południowo-centralnej Japonii, zginęła od postrzału w pierś. Wiedząc, że umiera, poprosiła swoją siostrę Yuko, aby odcięła jej głowę i spaliła, żeby przeciwnik nie mógł wziąć jej jako trofeum. Jej ciało zabrano do świątyni Hokai, gdzie je spalono pod sosnowym drzewem.
Źródło: Dangerous Minds